De strijd voor vrijheid en gerechtigheid

Nu is de herfstdagjam voorbij. We lopen naar de verdichtende winterduisternis. De bladeren beginnen te vallen. Er komt regen en natte sneeuw. Moeilijk te beweren dat het binnen gezelliger wordt. Daar lijkt het niet op. De schaarste aan brandstof en de toenemende schaarste aan voedsel en drank wijzen niet op meer comfort.

De oorlog die twee jaar geleden ontketend werd, woedt nog steeds met onverminderde hevigheid. Hekkenslagen van jonge levens worden opgeofferd op de slagvelden. Zij die thuis zijn leven hun leven in ontbering en angst. Niets zal minder worden in de winterkou en duisternis. Het is geen gelukkig vooruitzicht.

En toch. Dit is minder verontrustend dan wat er gebeurde in de jaren voor de oorlog. Toen leek alles hopeloos. Het geweld ging gewoon door. Nergens werd verzet geboden.

De westerse volkeren leken de moed verloren te hebben. Ze hadden ook hun gevoel voor oordeel verloren, leek het. Zij lieten niet alleen toe dat allerlei dingen gebeurden die fataal waren voor hun bestaan; zij hadden zelf de hand in het werk van hun verzwakking. Allen leken verlamd van onwil om een risico te nemen. Overal leek de gedachte te overheersen dat er niets anders op zat dan mee te gaan in galop. Dat het naar de afgrond van de verdoemenis leidde, deed er niet toe. Het offer van alle grondslagen van de menselijke onderlinge betrekkingen werd genegeerd. Juist en waarheid waren auto toga's. Geweld, de dreiging van geweld enerzijds en angst anderzijds hebben samengewerkt om het lot van volkeren vorm te geven.

De betovering werd verbroken toen Polen besloot liever te vechten dan toe te geven aan de eisen van de macht. Met dat wapenfeit betaalde het land de losprijs voor zijn voortbestaan als vrije staat. Polen was verslagen. Het volk beleeft een tijd van vreselijk lijden. Het zal weer opstaan, zoals andere volkeren die voorlopig onder het juk moesten gaan. Het is zo kortzichtig om te denken dat grote of kleine volkeren die voor hun vrijheid hebben gevochten, in blijvende slavernij kunnen worden gehouden. We hebben het over meer dan 100 miljoen mensen. Er is niet de geringste mogelijkheid om van hen een soort bedienden te maken.

De zonnige kant van het sombere beeld dat zich nu aftekent, waar je ook kijkt, is dat er een strijd voor vrijheid en gerechtigheid is. Wat het leven de moeite waard maakt, heeft geen woordvoerders in de uitwisseling van meningen waar de geweren het woord voeren. De Angelsaksische wereldmachten zijn binnen de barrière getreden van wat altijd het levensbloed van de westerse cultuur is geweest: vrijheid, rechtvaardigheid en waarheid. Door de omstandigheden is de Slavische wereldmacht een plaats toegewezen aan dezelfde kant van de strijd.

Het bloedbad is verschrikkelijk. Uit het geweld blijkt reeds dat de krachten van de democratie niet onderdoen voor die van hun tegenstanders. Naarmate de dagen verstrijken, zal blijken dat de democratieën de grootste kracht hebben. En het is dit feit, dat de vrijheid van het volk zich niet hoeft te verbergen in duistere hoekjes, dat zij de kracht heeft om te strijden en te winnen, dat het sombere tafereel zijn element van hoop geeft. Nu, echter, kunnen we ademen.

Abonneer je op YouTube:

Als je het waardeert Allmogens Onafhankelijk werken om onze mooie Zweedse geschiedenis en Noordse cultuur uit te beelden, u bent van harte welkom om iets leuks te kopen in de winkel of ons te steunen met een vrijwillige donatie. Dank u bij voorbaat!

Steun Allmogens via Swish: 123 258 97 29
Steun Allmogens door sluit u aan bij
Steun Allmogens in uw testament