Winkel onze historische kaarten

De essentie van onze tijd

Foto: Gullers, KW / Nordiska museet (CC BY-NC-ND)
Torgny Segerstedt, 1940. Foto: Gullers, KW / Nordiska museet (CC BY-NC-ND)

"Het lijkt alsof de bomen van de mensheid behoren tot degenen die alleen bloeien in de storm. Wanneer de storm zijn machtige kruin schudt en ruwe takken breken, dan schitteren andere met de kleur van bloesem."

Wie de essentie van onze tijd wil begrijpen, moet, zoals altijd in dergelijke gevallen, aan elk oordeel zijn tegendeel verbinden. Het pad van de waarheid kronkelt de helling op als de bergpaden van een ziekenzak. Men moet tegenovergestelde na tegenovergestelde dupliceren om de top te bereiken.

De tijd dringt met ongeluk. Mensen moeten lijden en verdriet ondergaan tot aan het punt van de dood. Binnen die lijn wordt hen niets bespaard. Nog nooit hebben er zoveel in ballingschap rondgezworven. En vaak is het juist de elite van een volk die wordt verdreven uit het land waarvan zij de eer bezat. Nooit hebben zoveel onschuldige mannen en vrouwen met hun leven moeten lijden omdat zij weigerden de knie voor Baäl te buigen. Nog nooit zijn zoveel waardige burgers in de gevangenis gegooid. Nooit zijn zoveel bekwame mannen in armoede en gebrek gedompeld als nu.

Degenen die hiervoor verantwoordelijk zijn, zijn nauwelijks de helden van vreugde, zelfs niet voor de menigte die zich om hen heen verzamelt. Hun eigen levenskunst straalt niets af van hen of van hen. Zij die vertrouwen op geweld doen dat uit angst, angst voor de macht die zij tot leven willen wekken. Ze worden opgejaagd door de godinnen van de wraak.

"Moge aarde en hemel eerder botsen,
Dan zullen we ons brood met beven eten.
En slaap gewurgd door de dromen van horror.
Dat ons elke nacht laat beven. Beter is het
Om bij de doden te zijn, die we stuurden
Naar eeuwige vrede, dan liggen in kwelling
Op de pijnbank van de ziel."

De onveranderlijke wetten van het leven bieden geen bescherming tegen de krachten die de mensen zelf oproepen. De Erynniërs kennen geen genade. Een mensenleven, as, wat maakt het uit! Geen, maar uit het vergoten bloed verrijst een zwarte wolf die nooit verdreven zal worden. De zon wordt erdoor verduisterd, en de nacht is gevuld met angst.

Het is alsof de beker van het leven gebroken is door het bittere brouwsel van tegenspoed. En toch, op dit moment, bevat het leven meer grootsheid dan ooit. Het grote, onvoorstelbaar grote, is dat zovelen niet buigen voor de dictaten van de macht. Zij wier bloed hun trouw bezegelt aan de goede krachten van het leven, zij die liever huis en haard verlaten dan wegvallen, zij die de dagvaarding van de macht trotseren, allen getuigen van de grootheid die het leven niettemin in zich draagt. Het lijkt wel of de bomen van de mensheid tot de bomen behoren die alleen in de storm bloeien. Wanneer de storm zijn machtige kruin schudt, en ruwe takken worden gebroken, dan schitteren andere in de kleur van bloesem. De gebroken takken waren verrot, maar dat werd nu pas duidelijk. Zij aan wie het levenssap rijk en sterk werd, zij gaan uit in de onpeilbare schoonheid van het leven. Zij zijn het die opstaan tegen het kwaad, zij zijn de vluchtende en de gevallenen, de strijdenden en de weerlozen, zij zijn de strijders van de mensheid. De aanblik van hen weegt op tegen alle ellende. Door hun ongeluk en hun strijd betalen zij de prijs voor het behoud van de mensheid voor de mensheid. De mensheid is pas groot als de stormen van tegenspoed haar tot bloei brengen.

Nooit heeft het medelijden van de mensheid, zijn stinkende gemeenheid, het zo moeilijk gemaakt om te ademen als nu. Nooit heeft de grootsheid van de mens, zijn ongeziene schoonheid, het zo gemakkelijk gemaakt om te ademen als nu. Het is jammer voor de mensen van geweld; door hun daden ontnemen zij zichzelf het vermogen om de heerlijkheid van het leven waar te nemen. Zij kunnen zich niet verheugen in de robijnrode kleur van warm bloed; zij zien slechts de glansloze oppervlakte van het leven. Zij kunnen door haar lofzang niet tot het leven worden toegeschreven; zij horen slechts het vallen van de druppels, wanneer zij wordt uitgestort.

De geest begraven is nooit gelukt. Het verbreekt alle zegels en gooit alle stenen omver. Het is moeilijk te leven, als de geborene tot de dood gevolgd wordt. Het is een vreugde te leven wanneer de geboren geest triomfeert. Het triomfeert nooit zo als wanneer het vervolgd wordt.

Abonneer je op YouTube:


Als je het waardeert Allmogens Onafhankelijk werken om onze mooie Zweedse geschiedenis en Noordse cultuur uit te beelden, u bent van harte welkom om iets leuks te kopen in de winkel of ons te steunen met een vrijwillige donatie. Dank u bij voorbaat!

Steun Allmogens via Swish: 123 258 97 29
Steun Allmogens door sluit u aan bij
Steun Allmogens in uw testament

Populaire oude teksten