Gedicht van de schrijver en spoorwegbeambte Esaias Collin (1866-1906), gepubliceerd in het voorjaar van 1899. Gedigitaliseerd door Project Runeberg.
Nu wordt het lente in heel Zweden,
en alle knoppen van de bomen zwellen uitbundig op,
en feeën en meren breken de banden van ijs,
en vrolijk, de beekjes in het mos zwellen aan.
Het glinstert geel bij de geringste slootkant,
het schijnt violet rond vallei en steil.
Lange-afstands gasten verbouwen verblijf
onder de kronen van de daken op oude plaatsen,
en over velden, waar de zomeroogst groeit,
het lied van de leeuwerik wordt gehoord van 's morgens vroeg tot 's avonds laat
en de vissen in de middagzon
op de grond soms kuitschieten vorig jaar.
Die lente, weet je nog? voor de laatste keer
van een eeuw, die op het punt staat te eindigen.
Vervolgens, als de lente de winterdwang loslaat,
De zon van het nieuwe zal het oog verblinden.
Hoe zal het eruit zien in het oude Zweden,
wanneer de twintigste eeuw eindigt?
Skall, als het de laatste keer lent dan,
door dezelfde vrije winden die Zweden koelen?
Zal dezelfde vrije man de aarde bezetten,
...dat nog geen uitzinnige plogbill heeft mogen naderen?
Zal nog steeds rond het land dezelfde tong
worden waargenomen met zijn Zweedse geluid van staal?
Zeg niet dat het antwoord verborgen is in de knieën van goden!
Een hogere macht is verantwoordelijk voor ons lot,
maar waar een volk van de aarde wordt weggevaagd,
droeg het echter de kiem van de dood in zich,
en de heg, waar het nat op nat heeft gezien,
gemakkelijk gevonden in de diepte de rode draad van wraak.
Dus speel niet met je toekomst, mensen van Zweden,
dat kinderen en kleinkinderen het kwaad niet mogen oogsten!
Het is niet genoeg om de vertolker van het verstand te zijn,
het is niet genoeg om de last van vandaag te dragen -
het was en is niet genoeg voor de bescherming van de vrijheid
om de jeugd te kleden in staal en ijzer.
Meer dan wapens, echter, is geloof en hoop
en de liefde voor de eenvoudige gewoonten van de vaders;
voor een volk dat zonder jaartal is opgegroeid,
- ondanks alles - zal de zon van de vrijheid ondergaan,
en hij die de zachte dwang van de deugd niet kan verdragen,
zal de laatste keer een zwaardere last moeten dragen...
Nu de lente overal in het land van Zweden oplicht...
Als ooit zijn vrijheid zal vergaan,
mag geen lentezon de banden van het ijs verbreken
en geen vogel sloeg in onze papegaaiduikers,
maar de winter daalt neer van onze bergen
en alles inbedden in de witte verf van de dood.
Abonneer je op YouTube:
Als je het waardeert Allmogens Onafhankelijk werken om onze mooie Zweedse geschiedenis en Noordse cultuur uit te beelden, u bent van harte welkom om iets leuks te kopen in de winkel of ons te steunen met een vrijwillige donatie. Dank u bij voorbaat!
Steun Allmogens via Swish: 123 258 97 29
Steun Allmogens door sluit u aan bij
Steun Allmogens in uw testament
