Het graf van de snaphaan in Böghult

Tijdens de bloedige oorlog van Karel XI met Denemarken was een bende snapphanen vanuit Skåne Halland binnengetrokken en hadden, zoals gebruikelijk, hun weg gemarkeerd met plundering en moord. Sommigen, die de pastorie en de boerderijen van Hishult hadden geplunderd, gingen terug naar Skåne, terwijl een andere groep verder noordwaarts trok.

In Böghult in de parochie Tönnersjö waren enkele burgers van Edsberga en Tönnersjö bijeengekomen om zich te verzetten. De meesten van hen hadden geen andere wapens dan bijlen, bijlen en staken. Blott ett par bröder från Böghult voro bättre gewapend. Zij hadden elk hun eigen geweer, waarmee zij, als bosbewoners en jagers, ook wisten om te gaan. Bij de verdeling van de defensieve troepen werden de twee kanonniers vooraan op de weg geplaatst, waar men dacht dat de snipers zouden oprukken, terwijl de rest van de menigte iets verder naar achteren werd verzameld.

Na enkele uren wachten zag men op de bosweg een gebroken ruiter op een klein, schamel, ongeremd paard zonder zadel, en hoorde men op enige afstand het gelach en geschreeuw van een naderende menigte.

"Kijk uit! Daar komen ze," zei een van de broers.

»Ser du ?… det är fars häst, som de ha stulit på skogen», svarade den andre, under det han närmade bössan till ögat.

"Stop!" fluisterde de eerste, "mijn geweer raakt zekerder dan het jouwe; laat mij de dief markeren!"

Onmiddellijk ratelde het wiel in het slot; het bos weerklonk met een knal, en de ruiter tuimelde de heuvel af.

Doodsbang voor hun eigen prestatie, haastten de broeders zich terug naar achteren; en er werd niets meer van de vijand vernomen. De volgende dag gingen enkele van de stoutmoedigste boeren op verkenning uit, maar de snipers werden als weggeblazen. Aan de andere kant vonden zij dicht bij de weg een steenhoop die de snapphanen over hun gevallen leider hadden geplaatst, en die naderhand "het snapphane graf" werd genoemd.