Winkel onze historische kaarten

In tijden van overgang

Foto: Gullers, KW / Nordiska museet (CC BY-NC-ND)
Torgny Segerstedt, 1940. Foto: Gullers, KW / Nordiska museet (CC BY-NC-ND)

Gepubliceerd op 12 oktober 1940 in de rubriek IDAG in Göteborgs Handels- och Sjöfartstidning (GHT).

Soms kun je niet van een zin of een dichtregel afkomen. De woorden klinken hardnekkig in je oren. Het is alsof ze afkomstig zijn van onzichtbare zenders:

"Vaders sterven, bloedverwanten sterven, één die ik ken sterft nooit, het oordeel van dode mannen.

"Oordeel over dode man." Er kan veel in dat woord zitten. Misschien is de uitdrukking een weerspiegeling van de christelijke notie van eeuwige straf. Misschien wordt er iets anders bedoeld. Zoals woorden zijn, hebben ze hun diepe betekenis, zonder alle subtiele interpretaties.

"Vaders sterven, bloedverwanten sterven, één die ik ken sterft nooit, het oordeel van dode mannen.

In tijden van breuk, wanneer de schijnwerpers onophoudelijk de acteurs op het toneel verlichten, worden hun ware proporties zichtbaar. De gedachten van vele harten worden geopenbaard, zegt men, wanneer het zwaard der benauwdheid door de mensen gaat. Kleine zielen, de verdorde, de angstige, kunnen hun zwakheid bedekken onder kalme omstandigheden. Hoewel de scherpzienden de gebreken hebben waargenomen, zijn ze niet universeel manifest. De zwakken spelen de rol die hun positie hen oplegt, zonder dat zij zich blootgeven. Zij worden geëerd, benijd, sterven en ontvangen hun runen, worden begraven en ontvangen hun graven. De stroom van de tijd gaat verder. Ze zijn vergeten. De reigers van de vergetelheid nemen hun herinnering mee onder de schaduw van hun vleugels. Zij dachten misschien dat zij grote dozen waren; zij zijn samengebracht met alle andere naamlozen. Dat is het oordeel van dode mannen.

Wanneer de storm over de wereld trekt, ontsnappen de acteurs niet zo licht. De bliksem verlicht het tafereel en zijn blauw-witte licht legt bloot wat anders van de sombere dag zou profiteren. Dan merkt men hoe de middelmatigen tekort schieten, dan blijkt of de man voor zijn taak is opgewassen of niet. Het lot van een volk kan afhangen van de morele kracht van zijn vertegenwoordigers, van de standvastigheid van zijn karakter. Niet alleen de intelligentie van de man moet in overeenstemming zijn met zijn taak, maar ook zijn karakter. Hij die faalt en verraad pleegt, kan zich niet verontschuldigen door te zeggen dat hij zijn best heeft gedaan. Het excuus kan niet worden aanvaard. De ijzige stilte waarmee alle defensieve toespraken beantwoord worden is het vonnis van een dode man. Het zou luiden: waarom hebt u de baan niet aan anderen gegeven? Het is een eerlijk iets om niet te kunnen. Het is niet eerlijk om je vast te klampen aan een taak die je niet kunt doen. Het kan gaan om onmetelijke waarden, om het welzijn van een volk, om de toekomstige levensomstandigheden van het gezin. Het zijn niet alleen hun uiterlijke levensomstandigheden die op het spel staan. Het kan de ziel van een volk zijn die verloren is gegaan. Wat is de ziel van een volk, vragen zij die willen ontsnappen. Helaas, deze dwaze mensen, die hun pretenties van realisme en wijsheid baseren op het volgen van de voorschriften van de angst, en alles wat te maken heeft met de vrijheid van geest en verstand opofferen aan iets materieels, dat zij daardoor ook verbeuren. Zij laten alles vergaan wat het leven glans en zin geeft - en schrijven hun grafschrift: hij was het ongeluk van zijn volk.

Een ding weet ik dat nooit sterft: het oordeel van dode mannen. Het eerbetoon zal getuigen hoe zij, in stormachtige tijden, hun volk schade berokkenden. Geen verzachtende omstandigheden, geen excuses zullen worden aanvaard in de rechtbank van de geschiedenis. De vraag die rijst is deze: waarom hebt u een verantwoordelijkheid op u genomen toen u nog niet volwassen was? U deinsde er niet voor terug te weten dat miljoenen mensen zouden lijden voor elke fout die uw angstgevoelens u deden begaan. Je durfde het koord niet te spannen uit angst dat het zou breken. Uiteindelijk was de snaar te slap om te worden gespannen. Losbandigheid is de ergste roest van een volk.

Een ding weet ik dat nooit sterft: het oordeel van dode mannen.


Foto: Gullers, KW / Noords Museum (CC BY-NC-ND)

Abonneer je op YouTube:


Als je het waardeert Allmogens Onafhankelijk werken om onze mooie Zweedse geschiedenis en Noordse cultuur uit te beelden, u bent van harte welkom om iets leuks te kopen in de winkel of ons te steunen met een vrijwillige donatie. Dank u bij voorbaat!

Steun Allmogens via Swish: 123 258 97 29
Steun Allmogens door sluit u aan bij
Steun Allmogens in uw testament

Populaire oude teksten