Finn de reus en de kathedraal van Lund

In lang vervlogen tijden woonde in Helgonabacken bij Lund een reus, die met verdriet en bezorgdheid vernam dat een heilige man uit Saksen was gekomen om op Lundagård een kerk voor witte Christus te bouwen.

Toen Laurentius - zo heette de heilige - de plattegrond van de tempel had gemaakt, stond er op een dag niemand meer of minder bij hem dan de reus van de heuvel van Elgona, en zei:

"Zeker
Is blank Christelijk
Een god die zijn tempel waardig is.
Ik zal het bouwen als je het me gewoon vertelt
Welke naam ik heb,
De kerk is dichtgemetseld en klaar.

Maar kun je mijn naam niet zeggen, goed,
Jij wijze man!
Let op wat ik zeg:
Dan moet je me aan mijn kleine
De fakkels twee,
Alsof je op de vlakten van de hemel loopt."¹

Nu is het in de reuzenwereld zo ingeburgerd dat de naam van de reus het belangrijkste is in de geheimen van de reuzenpolitiek, en als die wordt ontdekt, moet de reus sterven en wordt men afgesneden van zijn betrekkingen met hem. De fakkels van de hemel, zon en maan, kon Laurentius redelijkerwijs niet in ruil prijzen, maar omdat hij de kerk wilde laten bouwen, bood hij de reus in plaats daarvan zijn ogen aan, alles in de hoop dat hij erin zou slagen de naam van de reus te achterhalen voordat de kerk klaar zou zijn. De reus stemde in met het voorstel, en met verbazingwekkende snelheid kwam de kerk overeind. Spoedig bleef er van de dorpsmuur niets meer over dan een steen in een van de torens. De dag voordat dit zou worden aangebracht, stond de heilige Laurentius op de St. Antoniusheuvel, diep bedroefd bij de gedachte dat dit de laatste keer was dat hij het licht van de hemel zou zien, en dat de volgende dag alles om hem heen duisternis zou zijn. Tijdens deze sombere overpeinzingen hoorde hij een kind huilen in de heuvel en de reuzin probeerde het tot zwijgen te brengen met haar lied, waarin hij kennelijk de woorden ontwaarde:

Rustig, rustig, mijn kleine zoon!
Morgen komt je vader, Finn,
Met maan en zon of Laurentius' ogen.

Van blijdschap haastte Sint Laurence zich naar de kerk... "Kom naar beneden, Finn!" riep hij. "De steen die overblijft, leggen we er zelf neer... Kom naar beneden, Finn!... Nu hebben we je hulp niet meer nodig..."

Uitzinnig van woede snelde de reus van de toren naar beneden in de kerk van de macht en greep met zijn machtige armen een van de pilaren vast om de dorpsmuur omver te werpen. Onmiddellijk kwam de reuzin met het kind om haar man te helpen bij het werk van de vernietiging. Maar net toen de tempel wankelde, werden beiden in steen veranderd en staan daar tot op de dag van vandaag, tastend naar hun pilaar.

---

[1] Tegnér: De proloog van Gerda.

Bron: Hofberg, Herman, Zweedse volksverhalen, 1882

Lees meer

Wikipedia, Reuzen Fin

Abonneer je op YouTube:

---

Als je het waardeert Allmogens Onafhankelijk werken om onze mooie Zweedse geschiedenis en Noordse cultuur uit te beelden, u bent van harte welkom om iets leuks te kopen in de winkel of ons te steunen met een vrijwillige donatie. Dank u bij voorbaat!

Steun Allmogens via Swish: 123 258 97 29
Steun Allmogens door sluit u aan bij
Steun Allmogens in uw testament